ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

| | Posted On



     ΟΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

                 ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ
Η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας βρίσκεται σε περίοπτη θέση δίπλα από το πέτρινο γεφύρι στο κέντρο του χωριού ,είναι περιστοιχισμένη από υψηλό τείχος με τρεις εισόδους (πορτόνια)  περικλείοντας την εκκλησία, το κοιμητήριο και ένα μικρό κελί .Δυτικά και έξω από την εκκλησία  είναι το ελαιουργείο της (σήμερα μουσείο ελιάς).
Πότε ακριβώς κτίστηκε δεν έχουμε ακριβής πληροφορία, εκτιμάται στα τέλη του 14ου αιώνα  και ήταν ιδιόκτητος της οικογένειας Δόικα-Βλάχου .Εις τους μετέπειτα χρόνους και ως το 1820 η εκκλησία αναφέρεται ως «γιους πατρωνάτους» κύριους του ναού την οικογένεια Marcello τιμαριούχου της περιοχής. Αργότερα επανήλθε στη κυριότητα Δόικα ,η οικογένεια Βλάχου που αναφέρεται σαν κτήτορας έχασε το δικαίωμα της πιθανόν λόγω έλλειψης απογόνων η για κάποιο άλλο λόγο, σήμερα είναι ενοριακή.
Ο ναός έχει ψηλό καμπαναριό και είναι θεατός από το λιβάδι του Ρόπα. Το τέμπλο είναι κατασκευασμένο από κερκυραϊκό μάρμαρο (τουφόπετρα) το 1673.Πάνω από την Ωραία Πύλη υπάρχει η εξής επιγραφή: « αχοΓ Αυγούστου 6 εγίνητο ΤΕΠΛΟ κε ύτανε κου μεσΗα Τονυς ΤοΗκας κε ατρούτσος Βλάχος» .Οι εικόνες του Τέμπλου  και η ζωγραφική της Ουρανίας  είναι του Κερκυραίου αγιογράφου Δ. Σγούρου. Τα «ντεπόζιτα» είναι αριστουργήματα κατασκευασμένα το 1925 από τον Κερκυραίο αγαλματοποιό Ευάγγελο Γ. Κάλλο από μάρμαρο Πεντέλης. Τα στασίδια είναι σε άριστη κατάσταση παλαιότερα οι δυο πλευρές κοσμούνταν με τοιχογραφίες που η αμάθεια των επιτρόπων ,συνέβαλε στην εξαφάνιση τους ,γκρεμίζοντας τους τοίχους η επιχρίζοντας με ασβέστη. Λέγεται μάλιστα ότι μια από αυτές εικόνιζε τον Μέγα Αλέξανδρο. Σήμερα σώζονται μόνο οι τοιχογραφίες εντός του Ιερού. Ο εσωτερικός διάκοσμος είναι καλός και προκαλεί δέος και κατάνυξη. Ο γυναικωνίτης υπάρχει και σήμερα και είναι «καφασωτός» μέχρι την οροφή όχι όμως με την παλιά μορφή. Οι δειλές προσπάθειες των γυναικών να εκκλησιάζονται στον κυρίως Ναό από το 1814 και μετά προκάλεσε την οργή του προέδρου της τότε Ιονίου Βουλής Ε. Θεοτόκη προς τον Τοποτηρητή Χρύσανθο Κεφαλά., έφερε όμως σιγά σιγά το ποθούμενο αποτέλεσμα.
 Η μνήμη της γιορτάζεται 17 Ιουλίου με ευλάβεια και με συρροή πιστών από τις γύρω περιοχές. Κατόπιν ακλουθεί παραδοσιακό πανηγύρι από τα παλιά χρόνια εως σήμερα.
  Οι εφημέριοι της Αγίας Μαρίνας από το 1600 έως το 1850 ήταν οι εξης:1. Παπάς Ματθαίος Δόικας 1605-1630 2.Ιερομόναχος Παρθένιος Ξάνθος 1630-: 3. Παπάς Αλεβίζης Δόικας 1678-: 4.Παπάς Δημήτριος Δόικας 1678-: 5.Παπάς Τζανής Βλάχος 1707-: 6.Παπάς Ανδρέας Δόικας 1711-:7. Παπάς Αντρουτσος Ντογηκας(Δοικας) 1716-: 8. Ιερομόναχος Ιωακείμ Βλάχος 1721-:  9.Παπάς Γεώργιος Βλάχος Ιερομνήμων Μέσης 1730-1750  10.Ιερομόναχος Αθανάσιος Δόικας 1730-1745  11.Παπάς Πρέμητας Δόικας 1745- :  12.Παπας Νικολαος Κορακιανιτης εκ χωριου Κρηνης 1759-1760  13.Παπας Παναγιώτης  Δόικας του Αλιβίζι  1760-1803  14.Ιερομόναχος Καλλίνικος Βιδινιώτης 1765-1820 (Από το έτος 1817 καθηγούμενος της Μονής της Παλαιοκαστρίτσας) 15.Παπάς Ιωάννης Δόικας του Παπά Παναγιώτη 1803-1835 και 16.Ιερομόναχος Άνθιμος Ντόικας 1823-:
                            ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
Παλαιότερο γυναικείο μοναστήρι, από σχετικό έγγραφο των Πρωτοπαπάδων Κέρκυρας (δέσμη 25 σελίδα 185 του έτους 1737) διαβάζουμε : «Ο Ιερομόναχος Ιωακείμ Βλάχος ,Τζώρτης Ασπρέας ,Σπύρος Βλάχος ,Δούλης Βλάχος ,Νικόλαος Βλάχος ,Ανδρέας Βιδινιώτης, Αντώνιος Μακρής και Θεόδωρος Βιδινιώτης ήταν αδελφοί του Ιερού Ναού Αγίου Ιωάννου»

       ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ
Το Βιβλίο Απογραφής των Εκκλησιών το 1786 αναφέρει «γιους πατρωνάτους κατά πατρικόν δίκαιον» τους υιούς Μαρίνου Περδικομάτη  Σπύρου Δόικα».

             ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ
Στην καταγραφή  του έτους 1786 Βαρονίας Marcello αναφέρεται ότι : «χωράφι  αμπελωμένο με μέσα τα σημεία της παλαιάς εκκλησίας της Αγίας Βαρβάρας» άρα είχε καταστραφεί στις οθωμανικές επιδρομές το 1716.


ΚΕΡΚΥΡΑΙΚΗ ΦΟΡΕΣΙΑ




      Οι φορεσιές ήταν συνήθως φτιαγμένες και κεντημένες στο σπίτι από τις ίδιες και τις γυναίκες της οικογένειας. Οι γυναικείες γιορτινές ενδυμασίες, χαρακτηρίζονται από την πολυπλοκότητα και την πολυχρωμία των σχεδίων, την ποικιλομορφία ανάλογα με την περιοχή προέλευσης, την φαντασμαγορία των κεντημάτων, τα περίτεχνα κεφαλοκαλύματα, τα βαρύτιμα και μεγαλόσχημα κοσμήματα.  

(1) Mπουστίνα
(2) Πεσελί  
(3) Κεφαλόδεσμοι 
Φορεσιά

 
    Αξιόλογα κομμάτια της γυναικείας κερκυραϊκής φορεσιάς : 

  • Η μπουστίνα : σκεπάζει το στήθος πάνω από το πουκάμισο και είναι από λεπτό λινό, βαμβακερό ή μετάξινο πανί με πολλά κεντητά ποικίλματα, όπου και καρφώνανε τα χρυσά γαμήλια δώρα. 
  • Το πεσελί : είναι το αριστοτεχνικό συμπλήρωμα της γαμήλιας ενδυμασίας, δώρο του γαμπρού στη νύφη. Από ζωηρόχρωμο βελούδο, κεντημένο με χρυσοκλωστή με πολυσύνθετα και εντυπωσιακά σχέδια, στολισμένο με χρυσογάιτανα και ασημένια ή χρυσά κουμπιά, ακολουθούσε τις γιορτινές εμφανίσεις της γυναίκας για την υπόλοιπη ζωή της. 
  • Οι κεφαλόδεσμοι : στην κερκυραϊκή φορεσιά είναι το επιστέγασμα της γυναικείας εμφάνισης, συναρτώνται με το χτένισμα και διατηρούν πολλές και φανερές διαφορές μεταξύ τους, ώστε να αναγνωρίζεται το χωριό προέλευσης αλλά και η οικογενειακή κατάσταση ή η διαθεσιμότητα της γυναίκας.
  • Τα κοσμήματα : που συνόδευαν τη γαμήλια ή γιορτινή ενδυμασία ήταν πολλά και βαρύτιμα. Για τα σκουλαρίκια μόνο αναφέρονται δεκαπέντε ονομασίες για ισάριθμα είδη! Στόλιζαν, εκτός από τους λοβούς των αυτιών, το λαιμό σαν περιδέραια και γκόλφια (εγκόλπια), το στήθος σαν στηθοβελόνες, σπίλες (καρφίτσες) ή σφίγγλες (καρφίτσες με στρογγυλά σμιλεμένα κεφάλια), τη μέση σαν πόρπες, τους καρπούς μπρατσουλέτα (βραχιόλια) ή οκάνες (χρυσές στρογγυλές βέργες) και τα δάκτυλα. Τα αγόραζαν οι άντρες τους και οι συγγενείς από το εξωτερικό, αλλά κυρίως τα έφτιαχναν οι περίφημοι λαϊκοί κερκυραίοι τεχνίτες. Κατά τη χηρεία τους πετούσαν τα στολίδια και φορούσανε μαύρη μαντήλα, ή μαύρη κορδέλα πάνω στην άσπρη μπόλια της κεφαλής και αν ο άντρας τους πέθαινε νέος, έβαζαν μέσα στο φέρετρο τις κόκκινες κορδέλες του κεφαλόδεσμου.
https://www.youtube.com/watch?v=SKpq218eqNU